Ranny kot poranny

rana podobna do mojej...

Już nieraz mówiłem, że sprawiedliwość chodzi zupełnie innymi ścieżkami, niż my, koty! Bo dwunogi to nawet w nocy do swojej porcelanowej kuwety idą w kapciach! A kto tam widział kota w obuwiu - oprócz tego z wizji pana Perraulta, chyba nikt... I właśnie skradałem się boso, po całonocnej lumpce z kolegami pochodzenia romskiego, gdy nagle sterczący z ziemi kawałek szkła podstępnie wbił mi się w prawą łapę! Ech, gdybym przewidział, że wokół dużego domostwa dwunogów jest tyle kaleczącego śmiecia, udałbym się do kociego szewca...

Oczywiście, nie dało się ukryć mojej rany - w domu moich Państwa porobiłem krwawe ślady, nawet na ich legowisku. Ci nasi Państwo muszą być chyba święci - każdy inny dwunóg za tak rozległe zanieczyszczenia dałby mi takiego kopa, że chybabym w powietrzu umarł z głodu - bynajmniej tak mi opowiadali koledzy, co różnym Panom służyli! Bo kiedy się spotkam z kolegami i koleżankami kotami, to wzorem dwunogich plotkarzy opowiadamy sobie różne historie. Moja kochana Pani od razu mi dała saszetkę z energetycznym żarełkiem, natomiast Pan nawet zabrał mnie do doktora, choć sam ma problemy ze swoimi odnóżami... 

Ech, jakoś się zagoi ta rana, com ją posiadł z rana...

Słowo o Bezimiennym

taki jestem w pracy...

Czasem kiedy tak sobie leżę, mam przymrużone, niby zaspane oczęta, ale ucha nadstawiam pilnie, jak mój imiennik z Wybrzeża - po prostu, pracuję! Tyle, że nie noszę tych wieści dalej, do jakiejś zbiorowości ani wręcz biura. 

Zwyczajnie - dobrze jest, gdy wie się! 

Raz podsłuchałem w ten sposób rozmowę Państwa z Anią i Krzysiem, podczas gry w scrabble - wynikało z niej, że ich bezimienny kot odszedł. Cholerka - gdzie mógł sobie pójść, skoro na Krzysiowym balkonie miał wszystko, czego kocia dusza zapragnie? Czy uciekł od tego dobrobytu i stał się kocim pustelnikiem? A może go porwali jacyś Azjaci i zjedli? Tyle przeróżnych myśli przelatywało przez mą małą kocią główkę! Choćbym myślał jeszcze sto dni, nic nie wymyślę... Zapytam kolegów, kiedyś nocą: "Quo vadis, nostrum feles?" O, i przy okazji błysnę intelektem i znajomością języka!

Nogi naszego Pana

na każdą okazję?

Nasz Pan, po powrocie ze szpitala, kiedy chodzi, oprócz swoich nóg używa dwóch dodatkowych! Ba, ma co najmniej trzy zestawy dodatkowych nóg - dwa metalowe i jeden drewniany! Cóż, może mądrości życiowej nabrał, bo przecież my mamy cztery od urodzenia i tylko wtedy stoimy stabilnie... A nie od dziś wiadomo, że zwierzęta które muszą chodzić na dwóch nogach to tylko artyści cyrkowi, z jednej strony popędzani batem, a z drugiej zanęcani smakołykiem odległym...

Niemniej - trochę się boję tych dodatkowych Pańskich kończyn - tylko patrzeć, jak będzie za mną chodził po dachu, wskoczy na drzewo, a może nawet zapoluje na ptaszka? I psy także nie są zadowolone, gdy Pan człapie, podzwaniając metalowo... A co będzie, kiedy zechce używać naraz wszystkich? Znów będzie ponad nami górą, ośmiokopytnik jeden!